Τον Λουκίνο τον γνώρισα στο Σπολέτο...

Λίγο πριν τα σβήσει ο χρόνος...

Λουκίνο Βισκόντι - Νικηφόρος Νανέρης - Φεστιβάλ ΣπολέτοLuchino Visconti - Θάνατος στη Βενετία

« H ζωή μου υπήρξε για μένα, ανέλπιστα, περιπετειώδης. Aπό την περίοδο της Κατοχής που άρχισα να βλέπω τον κόσμο και στη συνέχεια κατά τον Εμφύλιο, όπου ξεκινάει και η οικογενειακή μου περιπέτεια, γνώρισα δύσκολα παιδικά χρόνια. Σίγουρα σημάδεψαν το χαρακτήρα και επηρέασαν τη συμπεριφορά μου.

Aπό την εφηβική κιόλας ηλικία βρίσκομαι ξαφνικά μέσα σ' έναν κόσμο σχεδόν ονειρικό, που τον βίωσα χωρίς ιδιαίτερη συνείδηση, αλλά με μιαν αφέλεια και αγνότητα. Όλες αυτές οι πολύτιμες φιλίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και διαμόρφωσαν την υπόλοιπη ζωή μου.

Eύχομαι αυτό το βιβλίο να ανταποκρίνεται στην αξία των προσωπικοτήτων που αναφέρει και ελπίζω να αγγίξει τους αναγνώστες, έτσι ώστε οι παλιοί να θυμηθούν και οι νεότεροι να τους γνωρίσουν. »

Στις Μηλιές το γραφικό χωριό του όρους Πηλίου - όπου ζούσε από το 1978 σχεδόν μονίμως, πέρασε και τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο ηθοποιός Νικηφόρος Νανέρης. 1940 - 2011 (71) (συντ. βιογρ.)

Πριν τα σβήσει ο χρόνος
Πριν τα σβήσει ο Χρόνος - Αυτοβιογραφία Νικηφόρος Νανέρης - εκδ. Καστανιώτη 1997

Στο βιβλίο του "Πριν τα σβήσει ο Χρόνος", που κυκλοφορεί από τις εκδ. Καστανιώτη περιγράφει την καλλιτεχνική του πορεία που συνυφάνθηκε με τη γνωριμία του με μεγάλους καλλιτέχνες του κινηματογράφου, του θεάτρου, της όπερας και του χορού. Μέσω της γνωριμίας του με τον Tζιαν Κάρλο Μενότι, ταξίδεψε στο εξωτερικό όπου και εισήλθε σ' ένα καλλιτεχνικό στερέωμα ανθρώπων της υψηλής Τέχνης απ' όλο το φάσμα των εκφάνσεων της - το οποίο και περιέγραψε στο βιβλίο του με τον τίτλο "Πριν τα σβήσει ο Χρόνος" που ολοκλήρωσε λίγο πριν πεθάνει, (7/4/'11). Βιβλίο αυτοβιογραφικό, παρακαταθήκη των εμπειριών ζωής ενός θεατρικού ηθοποιού πρώτης γραμμής του ΚΘΒΕ. 

Για τον σκηνοθέτη των "Καταραμένων", του "Θανάτου στη Βενετία", του "Αθώου", του "΄Ρόκο και τ' αδέλφια του", Λουκίνο Βισκόντι, (Luchino Visconti) γράφει:

Luchino Visconti
Επιλογή Ταινιών

"Τον Λουκίνο τον γνώρισα από την πρώτη κιόλας μέρα που έφτασα στο Σπολέτο. Το ίδιο βράδυ πήγα μαζί με τους φίλους μου Ραφ Ραβαϊόλι και Λίντα Τζαλορέτι στο εστιατόριο «Πεντάγραμμο», που τότε ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές και συνήθως συγκέντρωνε όλους τους καλλιτέχνες του Φεστιβάλ."

"Ο Ραφ και η Λίντα με σύστησαν. Πραγματικά τα έχασα και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω αντικρίζοντας όλη εκείνη τη διάσημη συντροφιά του Λουκίνο. Μέσα σ' ένα λεπτό γνώρισα τον Αλαίν Ντελόν, τη Ρόμυ Σνάιντερ, την Αννύ Ζιραρντό, την όμορφη εγγονή του Τοσκανίνι, Εμμανουέλλα ντι Καστελμπάργκο, τους διακεκριμένους Ιταλούς ηθοποιούς κι αγαπημένους φίλους και συνεργάτες του Λουκίνο, Ρόμολο Βάλι και Ρίνα Μορέλι, τους σκηνογράφους Πιέρο Τόζι και Νάντο Σκαρφιότι και άλλους κοσμικούς φίλους τους."

Νικηφόρος Νανέρης (1940 2011)Νικηφόρος Νανέρης - Ηθοποιός ΚΘΒΕ

"Είχα μείνει άφωνος και δεν πίστευα στ' αυτιά μου και τα μάτια μου, κάθε φορά που ο Ραφ και η Λίντα μου έδειχναν επώνυμους καλλιτέχνες που κάθονταν στα διπλανά τραπέζια. Πότε μου έλεγαν «να οι χορογράφοι Τζερόμ Ρόμπινς και Μωρίς Μπεζάρ» ή «αυτός εκεί είναι ο Ρομπέρτο Ροσελίνι με την Ινδή γυναίκα του και τα παιδιά του». Πιο πέρα ο Ιονέσκο με τη γυναίκα και την κόρη του ή η Λάουρα Μπέτι, γνωστή ηθοποιός και τραγουδίστρια, στενή φίλη του Πάολο Παζολίνι, οι ηθοποιοί Τζων Γκίλγουντ, Ζαν Μαρέ και τόσοι άλλοι μουσικοί και τραγουδιστές. Φυσικά όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, εκτός απ' τον Αλαίν Ντελόν, τη Ρόμυ Σνάιντερ και τους τιτλούχους κοσμικούς που αποτελούσαν τη μόνιμη κουστωδία του Βισκόντι, βρίσκονταν εκεί γιατί έπαιρναν μέρος στο Φεστιβάλ και είχαν ήδη αρχίσει τις πρόβες τους. Από εκείνη την ημέρα και για έναν ολόκληρο μήνα θα ήμασταν πια όλοι μαζί και θα ζούσαμε σαν μια οικογένεια."

"Ο Λουκίνο που, ως συνήθως, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό και δε σταματούσε μπροστά σε τίποτα, από την πρώτη κιόλας εκείνη βραδιά της γνωριμίας μας, μου έδειξε καθαρά τις ιδιαίτερες προθέσεις του. Με καλούσε κάθε μέρα για φαγητό, μεσημέρι και βράδυ, μου πρόσφερε συχνά δώρα και έκανε τα πάντα για να μπω κι εγώ στην κουστωδία του. Οπωσδήποτε ενθουσιαζόμουν και κολακευόμουν που μου έδειχνε τόση αγάπη και ήθελε να βρίσκομαι συνέχεια κοντά του. Από την άλλη, όμως, έτρεμα πως ίσως θα έφτανε η στιγμή να μου προτείνει αυτό που καθαρά έδειχνε να θέλει από μένα, πράγμα που μου ήταν αδιανόητο ακόμη και να το σκεφτώ."

👉 Φωτό Luchino Visconti από τη ταινία "Μακρινά αστέρια της άρκτου" - Χρυσό Λιοντάρι Βενετίας 1965 εδώ

"Όσο κι αν είχα αρχίσει να τον συμπαθώ και να γοητεύομαι από την προσωπικότητα και την αναμφισβήτητη αξία του, τόσο φοβόμουν μη βρεθώ σ' αυτήν τη δυσάρεστη κι άχαρη θέση, που δε θα μου άρεσε καθόλου και ίσως να προκαλούσε το τέλος της φιλίας μας. Το μόνο που με καθησύχαζε ήταν το γεγονός πως ο Λουκίνο ήταν πολύ πειραχτήρι και τον διασκέδαζε αφάνταστα να παίζει το ρόλο του Ιάγου! Συχνά αποκαλούσε τον εαυτό του «buon Diabolo» και του άρεσε να δημιουργεί στους άλλους ανασφάλειες, καχυποψίες και να βλέπει σκηνές ζήλιας ανάμεσα σε φίλους και ζευγάρια."

Περισσότερα για τον Λουκίνο Βισκόντι💛 Ταινίες του
Άρθρο πηγή Το Βήμα - Νικηφόρος Νανέρης "Αυτοβιογραφικά" 💦 Εκτεταμένα Αποσπάσματα του βιβλίου—
Ο (Dirk Bogarde) συνθέτης μουσικής Gustave Aschenbach, έρχεται κοντά με το νεαρό Tadzio (Björn Andrésen), στη Βενετία, την εποχή που μια επιδημία εξαπλώνεται στην πόλη.

Luchino Visconti - Θάνατος στη Βενετία 1971

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Jules και Jim